Технология проведения деловой игры на уроках информатики

В отношении замужних женщин правила были построже: они стягивали волосы в узел, скрепляя их заколкой, и прятали под чепцом или шапочкой, украшенными височными кольцами - прабабушками так популярных нынче серег-колец. В холодную пору поверх венчиков и шапочек деревенские женщины завязывали намитки, один конец которых проходил под подбородком, а второй спускался по спине ниже поясницы. Судя по всему, это был достаточно теплый головной убор, поскольку совмещал в себе функции современной шапочки и шарфа одновременно.

Мужчины в деревне летом носили соломенные шляпы, а зимой - шапки-мегерки или меховые шапки разных форм. Кроме того, в зимнее время женщин согревали шерстяные свитки, белые и красные кожушки. Мужчины же довольствовались нераспашными кожухами и свитками черного и рыжего цветов.

Обувь в деревне была одна как для мужчин, так и для женщин - лапти. При большем достатке крестьяне могли позволить себе и кожаные туфли или сапоги, однако летом почти все ходили босиком. И, между прочим, никто не выходил на улицу без головного убора и без пояса, боясь стать посмешищем для всей деревни, в то время как пройти босиком было обычным делом.

В общем, крестьянская мода была достаточно консервативна и твердо придерживалась дедовских обычаев, что, впрочем, помогало сохранить этнические традиции на протяжении столетий.

Экскурсовод 2 (участник из другой команды) готовит беседу "Рушнік"

Рушнік - кавалак тканіны абрадавага, дэкаратыўнага і улітарнага прызначэння. Шырыня яго вар’ірывалася ад 25 да 45 см залежна ад шырыні ткацкага стана, даўжыня - ад 1 да 4 м (звычайна 2-3 м).

Апрача ўтылітарнага і святочнага дэкаратыўнага ўбрання жылля і абразоў ручнікі-набожнікі былі адным з неабходных абрадавых атрыбутаў у вясельным і пахавальна - памінальным абрадах. Уваходзілі ў пасаг нявесты; з’яўляліся неабходнай часткай падарункаў нявесты жаніху, сватам, родзічам жаніха. Ручнік перавязвалі цераз плячо важнейшых удзельнікаў вяселля. Да ўстойлівых традыцый адносіцца паказ у хаце жаніха ўзорыстых тканін, у першую чаргу з посагу нявесты. На Палессі ручнік, завязаны на руку, дапаўняў вясельны кастюм маладой. Ручнік клалі нябожчыку ў труну. На ручніку апускалі труну ў магілу, ручніком упрыгожвалі надмагільны крыж. Як знак жалобы ручнік вывешвалі на акно на сарачыны, на дзяды.

У час засухі, эпідэмій, вайны і іншых няшчасцяў жанчыны ўсяго сяла ткалі на працягу дня ці ночы абыдзеннік, які выконваў функцыю апатрапея. Ручнікі займалі таксама важнае месца ў каляндарных звычаях і абрадах. У мінулым ручнік быў, верагодна, своеасаблівым язычніцкім абразом, магічным апатрапейным сімвалам роду, сям’і, з дапамогай якога быццам бы ажыццяўляла сувязь паміж нашчадкамі і продкамі.

Ручнік аздаблялі разнастайным па тэхніцы ўзорыстым натыканнем, вышыўкай, упрыгожвалі зубчастымі карункамі, арнаментальнымі прошвамі, махрамі, палоскамі чырвонага паркалю. Характар дэкору, размешчанага звычайна на канцах ручніка, падпарадкоўваўся некалькім устойлівым кампазіцыйным схемам. Узор размяшчаецца на канцах ручніка, нібы "сцякае” з яго. Самыя шырокія палосы - каля канцоў, наступныя вузейшыя і размешчаны радзей.

Арнамент беларускіх ручнікоў з прыціскной асновай надзвычай багаты і разнастайны. На рубяжы стагоддзяў у ім пераважалі геаметрычныя матывы, бытавалі выяўленчыя раслінна-геаметрычныя, арнітаморфныя, зрэдку антрапаморфныя ўзоры. У апошні час увайшлі паліхромныя раслінныя кампазіцыі.

Есць дзве крыніцы, з якіх можна ўзяць матывы і сюжэт для ўзораў. Першая - навакольная прырода. Гэтымі матывамі могуць быць кветкі, дрэвы, птушкі, жывеліны. Другая крыніца - народны арнамент.

Пры ўсей разнастайнасці дэкаратыўных і кампазіцыйных вырашэнняў, якімі вызначаюцца ручнікі з розных куткоў Беларусі, іх аб’ядноўваюць і некаторыя агульныя рысы. Вылучаюцца белыя ручнікі з вышываным ці вытканым узорам чырвонага колеру.